Wederom ging vandaag onze wekker om kwart over vijf. Na een kop koffie konden we met z'n allen een open truck inklimmen om te beginnen aan een 35 USD kostende gamedrive door Chobe National Park.

Net zoals toen we naar de Okavangodelta reden, "verpakten" we onszelf in onze slaapzakken tegen de kou (en koud was het!). Na een rit van zo'n 8 kilometer konden we onze fotocamera en verrekijker tevoorschijn halen: we reden het park binnen.

Over een behoorlijk hobbelige weg (we hadden ons vantevoren afgevraagd waarom we nit met onze "eigen", gesloten en dus warme, overlander het park in gingen, maar toen we de weg zagen, en vooral ook voelden, begrepen we dat wel) reden we door een schitterende omgeving. Chobe bleek een veel groener park te zijn dan Etosha. De rivier die hiervoor zorgt maakte het landschap nog afwisselender en bovendien maakt-ie het leven voor waterdieren goed mogelijk. We zagen dan ook allerlei watervogels, een paar overstekende nijlpaarden en een kolonie van enkele honderden waterbuffels.

Toch leek de ruim drie uur durende tocht wat tegen te vallen toen we weer richting uitgang reden: bijna alle dieren die we zagen hadden we al gezien, al maakten we nu wel betere foto's van nijlpaarden op het land, impala's, guineefowls en waterbuffels. Bovendien zagen we de redelijk zeldzame puku's (een antilopesoort).

De laatste kans om de Big 5 compleet te maken met een luipaard leek verkeken, tot we een andere auto tegenkwamen waarvan de chauffeur meldde dat hij "nog geen half uur geleden" een luipaard had gezien. Een andere gids had er zelfs twee gezien en niet ver voordat we de uitgang van het park bereikten gebeurde het dan eindelijk: er schoot een luipaard de weg over! Helaas had niet iedereen hem gezien (luipaarden zijn nogal snel), maar gelukkig bleek iets verder een wat jonger exemplaar langs de weg te liggen relaxen. We hadden zo'n vijf minuten de tijd om wat foto's te maken en toen verdween ook dt luipaard het bos in. Op het allerlaatste moment kregen we dus toch nog de Big 5 compleet!

Een paar wrattenzwijnen, wat kudu's en de langverwachte gieren maakten het feest compleet, en met een meer dan voldaan gevoel konden we terugkeren naar de camping, waar (om half tien) een ontbijt op ons wachtte.

Na het afwassen van onze kopjes konden we meteen de truck in: omdat we niet meer in onze tentjes zouden slapen hadden Theodor, Andor en Peter ze schoongemaakt en afgebroken toen we weg waren. Na een korte rit kwamen we aan bij de Zambezirivier die de grens vormt tussen Botswana en Zambia. Toen we Botswana verlaten hadden en na ongeveer een half uur met de ferry naar de overkant van de enorm brede rivier (die ook nog eens de op drie na langste van Afrika is) waren gebracht, begon het lange wachten. Het kostte Theodor en Andor zo'n anderhalf uur om alle visa voor ons voor elkaar te krijgen. We reden door een krakkemikkige poort Zambia in en zagen meteen het verschil: ondanks dat Zambia relatief rijk is, ziet het er veel armoediger uit dan de andere landen die we tijdens deze vkante bezochten. Ook bermbranden, die hier erg normaal leken te zijn, hadden we nog niet eerder gezien.

Slechts 75 kilometer van de grens ligt Waterfront, onze camping in Livingstone, waar permanente tenten met echte bedden voor ons klaarstonden. De camping was erg groen in vergelijking met eerdere campings (aan water geen gebrek, want de camping ligt aan de Zambezi!). We moesten even wennen aan de kolonie apen die om onse tenten cirkelde, maar dit was gauw gebeurd. Vanaf onze camping (en vanaf het merendeel van de stad Livingstone) konden we in de verte de grote nevelwolken van de Victoria Waterfalls (of Vic Falls) zien oprijzen.

Na een verschrikkelijk commerciële presentatie van lokale activiteiten, lunchten we rond kwart over twee om vervolgens om vier uur op een booze cruise te gaan (je mocht zoveel drinken en eten als je zelf wilde). Hoewel de cruise erg tegenviel (we zagen slechts een paar nijlpaarden), was het op de boot erg gezellig! Na de tocht gingen we nog iets drinken in de bar en om om half negen naar bed te gaan.