Op de kortste dag van het jaar (in het zuidelijk halfrond is het winter!) ging onze wekker om half zeven. Na een snel ontbijt zouden we om half acht vertrekken naar een strandje om de zon op te zien komen en pinguïns van dichtbij te bekijken. Door het regenachtige weer kon dit helaas niet doorgaan, maar ook het pinguïnreservaat Boulders waar we wel naartoe gingen bleken we de zwartwitte beestjes goed te kunnen zien (en horen! wat een lawaai kunnen pinguïns maken!). Vooral de "crèches" van jonge pinguïns waren leuk om te zien en ook een pinguïn die een pootje miste kreeg veel aandacht. Na een klein uurtje verzamelden we ons weer in de bus en door constante regen reden we door een fantastisch landschap waarvan we door beslagen ruiten helaas weinig konden zien. Vlak voor de lunch klaarde het gelukkig op en zo konden we langs de weg genieten van broodjes met kaas, tomaat en diverse sausjes.

's Middags konden we vanuit de bus dus wel van het landschap genieten en we zagen sinaasappelbomen, rooibosstruiken en mooie vergezichten. Rond 15:00u. verlieten we de hoofdweg richting onze verblijfplaats in Ratelgat, een plaatsje genoemd naar de holen die gegraven worden door de honingdas: "ratel" in het Afrikaans.

Na een hobbelige rit van een half uur stonden we ineens stil midden in een drooggevallen rivierbedding: we zaten vast in het zand. Ondanks diverse pogingen om de wielen vrij te graven en de bus vooruit te duwen kwamen we niet meer dan een paar meter vooruit. De laatste vijf kilometer moesten we dus te voet afleggen, terwijl Theodor (onze gids) alvast vooruit rende om een tractor te regelen. Nadat we net over de helft van de wandeling waren begon het ineens flink te waaien, en zoals onze kok Andor al voorspelde begon het even later te regenen.

Tijdens het laatste stukje van de wandeling werden we dus nog even flink door elkaar geschud, maar dankzij onze regenponcho's bleven we droog en na aankomst in Ratelgat waren we het ongemak al snel vergeten: een klein "dorpje" bestaande uit een boel kleine rieten hutjes stond op ons te wachten. In een grote hut met gat in het dak konden we ons opwarmen terwijl onze gastheer samen met enkele anderen op zoek ging naar de tractor. Zonder aanwijzingen waar die was, bleek het tamelijk lastig deze te vinden op het enorme, zich kilometers en kilometers uitstrekkende terrein. Na een paar uur hoorden we dan ook dat de pogingen voor vandaag werden gestaakt en dat een andere truck op en neer zou rijden om onze bagage en het eten voor die avond uit de truck te halen. Vooral het eten was inmiddels meer dan welkom!

Het eten smaakte extra lekker, en nadat we het op hadden vertelde gids Piet ons van alles over de lokale natuur en de sterren. Hij bleek heel wat astronomische kennis in huis te hebben en wist die bovendien te kleuren met verhalen over lokale legenden. Hij liet ons onder andere zien hoe je altijd het zuiden kan vinden door naar het Zuiderkruis te zoeken.

Hoewel we ons in the-middle-of-nowhere bevonden, bleek het sanitair (dat zich in iets grotere rieten hutjes bevond) prima in orde te zijn: warm water in de fraaie douches en zelfs echte, doorspoelende, toiletten. Nadat we onze tanden hadden gepoetst konden we gaan slapen in de hutjes die de motregen en wind goed tegen bleken te houden. Toen de generator werd uitgeschakeld was het ineens volslagen donker en ondanks de geluiden van de wind en de kou sliepen we snel.