Om half zes ging onze wekker al, en ondanks de vroegte en de kou konden we om kwart over zes onze tent en bagage al in de bus leggen. Na een ontbijt rondom het kampvuur vertrokken we een half uur later richting Sesriem.

Al vlak na vertrek zagen we enkele springbokken (springbokkies) en hier en daar een struisvogel. De wegen in Namibië zijn veelal ongeasfalteerd (omdat dit veel onderhoud vergt na een regenbui schijnt asfalteren goedkoper te zijn, toch wordt dit niet gedaan omdat het de werkgelegenheid in gevaar zou brengen!). Je kan er honderden kilometers afleggen zonder een tegenligger tegen te komen. Ook dieren zie je weinig. Onderweg werd steeds duidelijker dat Namibië een armer land is dan Zuid-Afrika. Langs de weg staat zo hier en daar een golfplatenhuisje waarin de mensen wonen.

Na twee uur rijden stapten we in Bethaniën uit om inkopen te doen. Vlak voordat wij ons drinken en snacks voor onderweg wilden gaan afrekenen viel de stroom uit, waardoor de cassières moesten overstappen op een calculator (hoofdrekenen lijkt niemand hier te kunnen: voor het uitrekenen van 8+6 gebruikt men een rekenmachine!). Hierna reden we nog zo'n vier uur verder tot we om een uur of twee in Sesriem aankwamen. De laatste twee uur reden we door uitgestrekte savannes waar we enkele kuddes springbokken en struisvogels tegenkwamen.

Onze camping in Sesriem ligt midden in de savanne en overal waar je kijkt zie je rood zand. Na de lunch en het opzetten van de tentjes reden we naar het duingebied: het begin van de woestijn, waar we bovenop de duinen naar de zonsondergang zouden gaan kijken. Theodor, onze gids (die zelf onderaan de duinen bleef wachten) waarschuwde ons al dat we waarschijnlijk een keer of zes zouden denken dat we de top bereikt hadden, maar dat dit steeds niet het geval zou zijn. Zes keer bleek een onderschatting, en de klim door het ontzettend fijne zand (zoals op de foto's te zien is zijn zelfs de sporen van miniscule kevertjes goed te zien) was behoorlijk zwaar. De warmte maakte het ook niet gemakkelijker, en na korte tijd liep iedereen zwetend omhoog te ploeteren.

Op een enkeling na bereikten we na drie kwartier de top van het hoogste duin. Daar bleek de klim zeer de moeite waard te zijn en we zagen een prachtige zonsondergang. De terugweg ging veel sneller: in twintig minuten waren we weer beneden (gelukkig maar, want als we er veel langer over hadden gedaan hadden we door het donker moeten lopen: er is in Afrika geen schemerfase zoals in Nederland: slechts een half uurtje na zonsondergang is het pikkedonker).

Iedereen was uitgeput van de vele indrukken van de dag en de lange zit in de bus en rond 9 uur lag zo'n beetje iedereen te slapen.

Het zand was zo fijn dat je de sporen van kleine kevertjes goed kon zien.

(serie van 2 foto's: klik op foto om te bekijken)