Om kwart over vijf ging de wekker en om half zes zaten we in de bus, op weg naar Dune 45, om vanaf daar de zonsopkomst te bekijken. De klim van zo'n 120 meter bleek zeer de moeite waard. Net zoals op de duinen van gisteren was het contrast tussen het rode zand en de blauwe lucht schitterend, maar nu was er ook nog een hele mooie zonsopkomst te zien: de zon kwam op tussen de verderop gelegen bergen en het rode licht liet de duinen nog roder lijken.

Na een ontbijt van wentelteefjes met kaneelsuiker en stroop dat Andor had klaargemaakt aan de voet van het duin, reden we verder richting Sossusvlei ("sossus" komt van "tsossus", dat "plek waar mensen in het zand verdwijnen" betekent - "vlei" betekent "vallei"). Daar werden we opgewacht door Boesman, een schoenloze, Afrikaans sprekende man die heel veel bleek te weten over de woestijn, het leven daarin, en over de geschiedenis van de Bosjesmannen, een volk dat in 1918 door jacht (bosjesmannen werden als dieren gezien) werd uitgeroeid. Hij kon prachtig vertellen en omdat hij redelijk langzaam sprak, was zijn Afrikaans heel goed te volgen. Na een rit van 5 kilometer in de laadbak van een 4x4-drive truck door heel veel zand, stapten we midden in de woestijn uit.

Boesman liet ons zien dat de woestijn een stuk "levendiger" is dan je in eerste instantie zou denken. De drie grote misverstanden over wat het leven in de woestijn onmogelijk maakt bleken alle drie eenvoudig te ontkrachten: de afwezigheid van water (maar kevertjes kunnen vocht opvangen dat in de zeewind zit door hun speciaal gevormde rug en grotere dieren eten blaadjes van de vetplantjes die hier en daar staan; bovendien halen dieren ook vocht uit dieren die lager in de voedselketen staan); de afwezigheid van voedsel (maar hier en daar staan plantjes en grote dieren zoals de oryx (of gems- of spiesbok) leven solitair of in kleine groepen in gebieden die zo groot zijn dat ze er voldoende te eten kunnen vinden); en de enorme hitte (maar veel kleine dieren zijn in staat om op ongeveer 30 centimeter onder de grond te leven en ze komen 's nachts, als het wat koeler is, weer naar boven). De planten en bomen die in de woestijn groeien halen het water soms naar boven van meer dan 70 meter diep!

Boesman liet ons diverse dieren zien door ze te vangen en leidde ons langs de mooiste plekken van de Sossusvlei. Zo zagen we Death Valley, een drooggevallen meer met daarin de skeletten van kameeldoornbomen die al 600-900 jaar dood waren, maar die door de droogte en de grote concentratie zout niet waren vergaan. Ook zagen we een uniek verschijnsel dat zich maar eens per 10 jaar voordoet: water in de woestijn. Door de uitzonderlijke regenval de laatste tijd was er een groot meer ontstaan midden inde woestijn. Erg mooi en indrukwekkend!

Na nog enkele verhalen over het leven van de Bosjesmannen was het tijd om de woestijn weer te verlaten achterin de pickup-truck. Onderweg liet Boesman ons nog het ondergrondse huis van een spin ("spinnekop" in het Afrikaans) zien. Hij probeerde de spin naar buiten te lokken door wat zandkorrels in zijn huisje te strooien, maar de spin gooide de "voordeur" dicht en verdween. Ook stopten we nog even om naar een foto te kijken op de plaats waar die tien jaar geleden genomen was: ondanks de wind die het zand alle kanten op lijkt te blazen blijven de duinen in nagenoeg dezelfde vorm bestaan omdat de wind gemiddeld even vaak uit alle richtingen blaast.

Toen we bij de bus aankwamen bleek dat de deur van de passagierscabine op de een of andere manier aan de binnenkant op slot was gemaakt en dus niet meer te openen was vanaf de buitenkant. Na een spannend halfuurtje kreeg Theodor het met een paar lange haringen voor elkaar om een van de raampjes open te maken, door dat raampje naar binnen te klimmen en de deur te openen.

Terug op de camping hadden we wat vrije tijd die we gebruikten om wat kaarten voor thuis te kopen in het campingwinkeltje (we kochten daar ook een ijsje: heel bizar als je in the middle of nowhere bent!), een zeer frisse duik te nemen in het zwembad, het schrijven van de kaarten en te relaxen.

Rond 16:00 uur vertrokken we met enkele groepsgenoten naar de Sesriem Canyon: een kleine canyon waarin veel vogel (met name duiven) leefden en waar we zelfs een hoornslang (nogal giftig!) zagen. 's Avonds werden we getrakteerd op een braai en iedereen lag alweer vroeg in zijn bed.