Om 7.25 uur ging de wekker, maar door onze gewenning aan het vroege opstaan waren we al wat eerder wakker. Om 8 uur verzamelden we ons voor het ontbijt en de instructies voor het raften op de Zambezi, wat we op deze dag zouden gaan doen. Na een beangstigend verhaal ("als je ... doet, dan breek je ..., als je ... doet, dan veroorzaak je schade aan ... bij een ander, de organisatie betaalt bij ongelukken alleen de ambulance- en helicopterkosten") en het ondertekenen van een formulier waarin we verklaarden dat we de organisatie niet aansprakelijk zouden stellen voor eventueel letsel, vertrokken we in een open truck naar rapid 10 van de Zambezi (door het hoge water waren rapids 1 t/m 9 niet begaanbaar). Om bij de boten te komen moesten we een steile helling afklauteren, waarbij de weg grotendeels "geplaveid" was door een houten frame, waarlangs we op handen en voeten afdaalden met een peddel in onze handen. Alleen deze afdaling leverde ons al knikkende knieën en hopen blauwe plekken op...

Beneden aangekomen namen we plaats in de boot bij Piet, onze gids, die jarenlang op de Zambezi gewerkt had. Hij gaf ons instructies en vervolgens vertrokken we richting de 1e rapid. Hier kwam onze boot goed uit, maar in een van de andere boten sloeg al iemand overboord en weer iemand anders liep een bloedlip op. De schrik zat er dus al aardig in.

Naarmate we langer in de boot zaten werden we echter zekerder van onszelf en kregen er steeds meer lol in. Na rapid 13 kreeg iedereen de gelegenheid om vanaf een rots in het water te springen. Ralph besloot dit te gaan doen, terwijl Hanneke met Raisy in de boot achterbleef.

Nadat een aantal mensen al gesprongen was van de 15 meter hoge rots, verloor een vrouw uit de raftgroep haar evenwicht tijdens de sprong en raakte op haar val naar beneden een rots om vervolgens in het water terecht te komen. Vanaf bovenop de rots was alleen te zien dat er iets behoorlijk fout ging: niet wat. Nadat alle rampscenarios doorgesproken waren bleek het zo'n 10 minuten later allemaal redelijk mee te vallen: de vrouw, die net een dag aan haar vakantie bezig was, had haar enkel gebroken en was verder in orde. Ze werd in een raft getild en daar werd haar enkel gespalkt. Sommige mensen besloten alsnog te springen, maar Ralph en enkele anderen waagden de (overigens waarschijnlijk nog gevaarlijkere) klim naar beneden.

Behalve de gewonde vrouw en een bestuurder bleef de "ambulanceraft" verder leeg , waardoor het in de andere rafts wat drukker werd. Het hele gebeuren drukte een stempel op alle deelnemers. Door de spanning en het lange stilzitten zat iedereen te rillen in de boot. Gelukkig kwamen wij na de herindeling terecht bij Simba, een gids die met zijn grapjes en enthousiasme de stemming er toch weer een beetje in wist te krijgen.

Hoewel tijdens het doorvaren van elke rapid steeds met man en macht probeerden de boot rechtop te houden en er niet uit te vallen, viel het aan het einde toch een beetje tegen dat we allemaal waren blijven zitten en droog waren gebleven. Door de hoge waterstand was de rivier minder heftig dan we op videobeelden van anderen gezien hadden.

Na een klim terug uit de kloof (waar een deel gelukkig met een sooort kabeltrein overbrugd kon worden) werd de gewonde vrouw met een ambulance naar de stad gebracht, en reden wij in een truck langs mooie dorpjes terug naar de camping. Hier kregen we een lunch en konden we de video (40 US dollar) en de foto's (25 dollar) van onze toch bekijken en kopen (we vonden het bedrag veel te hoog, vandaar het ontbreken van foto's op deze pagina). Ook het ongeluk bij de rots was in beeld gebracht en werd nog eens herhaald als "hoogtepunt van de dag", hetgeen ons nogal schokte...

De rest van de middag besteedden we met douchen, het klaarmaken van onze tassen voor de terugreis en het nemen van een drankje in de bar van de camping. 's Avonds gingen we voor de laatste keer met z'n allen eten. Helaas was de bediening wat traag, waardoor we om half elf doodmoe op de camping arriveerden en meteen gingen slapen (we zijn niet meer gewend om tot na negenen op te blijven!).